Κυριακή, 2 Ιουνίου 2013
Μια μέρα πριν αρχίσει το σχολείο, άκουσα δύο καθηγήτριες να συζητούν για τον καλύτερο τρόπο να ξεκινήσουν τη σχολική χρονιά. Ακούγοντας τα σχέδια της πρώτης κατάλαβα πως θα περνούσε τις δύο πρώτες μέρες του έτους εξηγώντας τους κανόνες της τάξης και τις επιπτώσεις από την παραβίασή τους.
«Εγώ θα αφιερώσω τέσσερα λεπτά στην επεξήγηση των κανόνων» είπε η άλλη «και μετά θα ξεκινήσω κατευθείαν το μάθημα».
Τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν εξέτασα και τις δύο τάξεις, ανακάλυψα ότι η καθηγήτρια που μίλησε λιγότερο και ξεκίνησε αμέσως τη διδασκαλία είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στην πειθάρχηση των μαθητών. Ενθάρρυνε συνεχώς τη θετική συμπεριφορά με θετικά αποτελέσματα και επέβαλλε στην αρνητική, τις αρνητικές της επιπτώσεις. Οι μαθητές της έμαθαν ποια ήταν η πρέπουσα συμπεριφορά μέσα από τις πράξεις της.
Η πρώτη καθηγήτρια δεν επέμενε και τόσο στην επιβολή των επιπτώσεων. Μιλούσε και μιλούσε και οι μαθητές της έμαθαν πολύ γρήγορα πως όταν έκαναν κάτι κακό η μοναδική τους τιμωρία ήταν άλλος ένας μακροσκελής λόγος.
Μετά από αυτό συνειδητοποίησα πως στις μέρες και στην ηλικία μας μιλάμε υπερβολικά στα παιδιά μας. Τους δίνουμε τόσες πολλές εξηγήσεις οι οποίες αντί να τα βοηθούν να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο, τα μπερδεύουν και τα κάνουν ανασφαλή. Ακούμε συχνά τους γονείς να λένε: «Σου είπα χίλιες φορές να μην τσακώνεσαι αλλά δεν ακούς!» ή «Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην υπερβάλλεις». Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα.
Τα παιδιά νιώθουν ασφαλή με την παρουσία ενός δασκάλου ή γονιού που αναλαμβάνει τις ευθύνες του και εφαρμόζει ανελλιπώς τους κανόνες του σπιτιού ή της τάξης. Μερικοί από εμάς είμαστε πιο επίμονοι από άλλους, από τη φύση μας. Οι υπόλοιποι θα μπορούσαμε να εξασκηθούμε με μικρά πράγματα στην αρχή και με μεγαλύτερα στη συνέχεια. Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε να είμαστε επίμονοι με τις πράξεις μας και να θυμόμαστε πάντα πως μια πράξη φωνάζει πιο δυνατά από χίλιες λέξεις.
πηγή chabad.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου