CHRISTMAS IS COMING... ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΦΤΑΣΑΝ...

ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ 

Τις καλύτερες ευχές για τα Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος
 2014 σε όλους!

Best wishes for a Merry Christmaw and a Happy New Year

 2014 to everyone! 

Happy Holiday Season to everyone!

Πώς θα καθοδηγείτε θετικά τα παιδιά σας

Από την ipaideia.gr

Ενώ η πειθαρχία εμπεριέχει την καθοδήγηση και τη διδασκαλία, την έχουμε λανθασμένα συνδέσει με την τιμωρία… Είτε γιατί έτσι πιστεύουμε πως θα πειθαρχήσουμε πιο αποτελεσματικά τα ανυπάκουα παιδιά, είτε γιατί έχουμε μεγαλώσει βιώνοντας οι ίδιοι την τιμωρία ως μέσο πειθάρχησης.
 Για να αποφευχθούν οι αρνητικοί συνειρμοί με τη λέξη πειθαρχία, είναι καλύτερο να την αντικαταστήσουμε με τη φράση «θετική καθοδήγηση» ή με τον όρο «positive parenting», που είναι ευρέως γνωστός.

Δείτε παρακάτω τον δεκάλογο του positive parenting με συμβουλές για να εφαρμόσετε την θετική καθοδήγηση στο σπίτι σας ανατρέφοντας έτσι συναισθηματικά ώριμα παιδιά.

 1. Η θετική καθοδήγηση αρχίζει από τη στιγμή που θα δημιουργήσετε μια στενή σχέση με το παιδί σας, ώστε αυτό να ανταποκρίνεται στους κανόνες που θέτετε. Το κλειδί για αποτελεσματική πειθάρχηση είναι να έχετε ένα στενό δεσμό με το μικρό σας γιατί αν αισθάνεται ότι είναι κοντά σας θα θέλει να σας ευχαριστεί με τις πράξεις του. 

2. Αξιολογήστε κάθε στρατηγική πειθαρχίας από το πόσο ενδυναμώνει ή δημιουργεί ρήγματα τη σχέση σας με το παιδί σας. Σκεφτείτε ότι στόχος σας είναι να το καθοδηγήσετε με αγάπη και όχι να το τιμωρήσετε. Η τιμωρία έχει καταστροφικές συνέπειες για τη μεταξύ σας σχέση ενώ θα τροφοδοτήσει την άσχημη συμπεριφορά από την πλευρά του παιδιού σας. Από την άλλη η θετική καθοδήγηση θέτει μεν όρια αλλά με τρόπο που δείχνει κατανόηση βοηθώντας έτσι το παιδί να βελτιώσει τη συμπεριφορά του και να μην παραμένει θυμωμένο μαζί σας. 

3. Ξεκινήστε να διορθώνετε μια συμπεριφορά ή κατάσταση, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τη μεταξύ σας στενή σχέση. Τα παιδιά συνήθως συμπεριφέρονται άσχημα όταν νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους και όταν αισθάνονται ότι έχουν «απομακρυνθεί» από τους γονείς τους. Εστιάστε στα συναισθήματα που μπορεί να έχει το παιδί σας σε κάθε περίσταση και μιλήστε του για αυτά έχοντας ταυτόχρονα σωματική επαφή μαζί του. Παραδείγματα: - Xαμηλώστε στο ύψος του, κοιτάξτε το στα μάτια και πείτε του «είσαι πολύ θυμωμένος αλλά δεν χρειάζεται να δαγκώνεις τους άλλους», - Σηκώστε το ψηλά και πείτε του «θα ευχόσουν να μπορούσες να παίξεις περισσότερο αλλά είναι ώρα για ύπνο», - Κοιτάξτε το στα μάτια «είσαι τόσο θυμωμένο αυτή τη στιγμή», - Ακουμπήστε το χέρι σας στον ώμο του «φοβάσαι να μου πεις για το μπισκότο».

 4. Μην διστάσετε να θέσετε τα απαραίτητα όρια, αλλά φροντίστε να το κάνετε δείχνοντας κατανόηση. Θα χρειαστεί από τη μια να θέσετε κανόνες αλλά από την άλλη να δείτε την κατάσταση μέσα από τα μάτια του παιδιού σας. Όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι οι άλλοι τα καταλαβαίνουν, είναι πιο εύκολο για αυτά να αποδεχτούν κάποιους κανόνες. Παραδείγματα: «Είσαι πολύ θυμωμένος αλλά δεν δαγκώνουμε. Ας χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις για να πεις στο αδερφάκι σου πώς αισθάνεσαι». «Εύχεσαι να μπορούσες να παίξεις περισσότερο, αλλά είναι ώρα για ύπνο. Ξέρω ότι αυτό σε στενοχωρεί». «Δεν θέλεις η μαμά να σου πει όχι, αλλά η απάντηση είναι όχι. Δεν λέμε σκάσε ο ένας στον άλλον, αλλά παρόλα αυτά είναι κατανοητό να είσαι στενοχωρημένη και θυμωμένη». «Μπορεί να φοβάσαι αλλά πάντα λέμε την αλήθεια ο ένας στον άλλον». 

5. Αν υπάρχει σωματικός κίνδυνος, παρέμβετε άμεσα για να θέσετε όρια, δείχνοντας ταυτόχρονα κατανόηση. Για παράδειγμα ,πείτε «Ο κανόνας είναι ότι δεν χτυπάμε, ακόμα και αν έχεις νευριάσει τόσο πολύ επειδή σε κοροϊδεύει. Ας καθίσουμε να το συζητήσουμε». 

6. Η ανυπακοή είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος στη μεταξύ σας σχέση. Αν το παιδί 
σας δεν αποδέχεται τους κανόνες που θέτετε σημαίνει πως η σχέση σας δεν είναι αρκετά δυνατή για να το καθοδηγήσετε. Αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους κατά καιρούς. Τι να κάνετε; Σκεφτείτε με ποιον τρόπο θα ενδυναμώσετε τη σχέση σας. Αντιθέτως αν προκαλέσετε μια διαμάχη θα καταφέρετε να βαθύνετε τη ρήξη μεταξύ σας. 

7. Αποφύγετε τα time-outs καθώς ενδυναμώνουν παρά μετριάζουν την άσχημη συμπεριφορά. Τα time-outs είναι μια μορφή τιμωρίας μέσω της εξορίας και της ταπείνωσης. Επιπλέον, περισσότερο διαβρώνουν παρά ενισχύουν τη σχέση σας με το παιδί σας. 

8. Η στρατηγική των επιπτώσεων μπορεί να δώσει λανθασμένα μαθήματα αν εσείς είστε αυτοί που δημιουργείτε τις επιπτώσεις και δεν έρχονται ως φυσικό επακόλουθο των πράξεων των παιδιών σας. Στην τελευταία περίπτωση η στρατηγική των επιπτώσεων δεν είναι τίποτε άλλο από μια τιμωρία και έτσι ακριβώς θα την αντιληφθεί και το παιδί σας. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο η θετική καθοδήγηση. 

9. Αυτό που σκέφτεστε και νιώθετε είναι πιο σημαντικό από αυτό που λέτε όσον αφορά στην αντίδραση του παιδιού σας. Τα παιδιά συνήθως κάνουν αυτό που θέλουν οι γονείς αν οι τελευταίοι το ζητήσουν με αγάπη. Βρείτε τρόπους να είστε περισσότερο θετικοί από αρνητικοί, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται αναλόγως και τα παιδιά σας στη δική σας γενναιοδωρία.

 10. Μέσα από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζετε το παιδί σας, θα μάθει και εκείνο να αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Αν είστε σκληροί μαζί του θα αντιμετωπίζει και εκείνο με σκληρότητα τον εαυτό του. Αν με αγάπη θέτετε ξεκάθαρα όρια τότε με τον ίδιο τρόπο θα θέτει και εκείνο όρια στον εαυτό του. 

Πηγή happyparenting.gr 
Επιμέλεια Κατερίνα Θέου

To άγαλμα της Ελευθερίας, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

 Το σήμα κατατεθέν της Νέας Υόρκης είναι το άγαλμα της Ελευθερίας, το οποίο δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού της πόλης και απεικονίζει την Ελευθερία ως μια γυναικεία, επιβλητική μορφή που κρατά μια αναμμένη δάδα.

Έχει τοποθετηθεί στο νησάκι Λίμπερτυ (Ελευθερία) και έχει ύψος 46,5 μέτρα, το οποίο διπλασιάζεται λόγω της περίτεχνης βάσης του. Το άγαλμα ζυγίζει 225 τόνους και καλύπτεται από περίβλημα χαλκού. Η βάση του φιλοξενεί από το 1972 το Μουσείο Μετανάστευσης.

Η ιδέα της κατασκευής του ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο, που θα τιμήσει την γαλλογερμανική φιλία. Εμπνεύστηκε την προτομή του αγάλματος από τη μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος, ενώ η βάση του βασίζεται στις ιστορικές αναφορές σχετικά με την κατασκευή του Κολοσσού της Ρόδου.
Ο έμπειρος γλύπτης Φρεντερίκ Μπαρτολντί ξεκίνησε την κατασκευή του το 1874 στο Παρίσι και η στατιστική του δομή μελετήθηκε από τον Γουστάβο Άιφελ.

Μετά την αποπεράτωση του, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε την τοποθέτηση του στη συγκεκριμένη νησίδα, ώστε να δεσπόζει και να είναι εμφανές σε όποιον μπαίνει και βγαίνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.

Τα εγκαίνια του έγιναν στις 28 Οκτωβρίου του 1886.

Στο εσωτερικό του αγάλματος, 168 σκαλιά επιτρέπουν την άνοδο στο κεφάλι και άλλα 58 στο χέρι, που κρατάει τον πυρσό. Όλα αυτά, βέβαια, αρκεί να είναι ανοιχτό το άγαλμα καθώς όπως γνωρίζουμε, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στις ΗΠΑ, η είσοδος δεν επιτρέπεται...

Πηγή: to-gamato.com  (απόσπασμα)

ΣΕ ΤΙ ΘΑ ΩΦΕΛΗΣΕΙ Η ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ;

Σε περιόδους  αυξανόμενης  ανεργίας  και αβέβαιων οικονομικών προοπτικών, η ικανότητα χρήσης και κατανόησης ξένων γλωσσών αποτελεί προστιθέμενη αξία  και βασικό προσόν για την απασχολησιμότητα, την  ανάπτυξη  και την απασχόληση.  Ως εκ τούτου, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων  της ΕΕ ζήτησαν, το 2002, να θεσπιστεί  η διδασκαλία τουλάχιστον δύο ξένων γλωσσών από πολύ νεαρή  ηλικία.

Εν ολίγοις, ποιος είναι ο στόχος των γλωσσικών πολιτικών της ΕΕ;

 Οι γλωσσικές πολιτικές της ΕΕ έχουν στόχο να προστατεύσουν τη γλωσσική πολυμορφία και να προωθήσουν τη γνώση των γλωσσών για λόγους πολιτιστικής ταυτότητας και κοινωνικής ενσωμάτωσης, αλλά, επίσης, επειδή οι πολίτες που γνωρίζουν περισσότερες γλώσσες είναι σε καλύτερη θέση για να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες εκπαίδευσης  και απασχόλησης  στην ενιαία αγορά.

Ο στόχος είναι μια ευρώπη στην οποία όλοι θα διδάσκονται τουλάχιστον δύο γλώσσες εκτός από τη μητρική  τους από πολύ μικρή ηλικία. Ο στόχος  «μητρική γλώσσα + 2 » καθορίστηκε από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων  στη διάσκεψη κορυφής της Βαρκελώνης  τον Μάρτιο  του  2002.

  

Ποια είναι η άποψη των Ευρωπαίων για τις γλώσσες;

Σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρόμετρου σχετικά με τη στάση των πολιτών της ΕΕ απέναντι στην πολυγλωσσία και την εκμάθηση ξένων γλωσσών, η οποία δημοσιεύτηκε  τον Ιούνιο του 2012, σχεδόν εννέα στους δέκα πολίτες της ΕΕ θεωρούν ότι η καλή γνώση ξένων γλωσσών είναι πολύ χρήσιμη, ενώ το  98% δηλώνουν ότι η γνώση ξένων γλωσσών αποτελεί πλεονέκτημα για το μέλλον  των παιδιών  τους! Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν άριστα τα οφέλη της πολυγλωσσίας: σε ποσοστό 72% συμφωνούν με τον στόχο αυτόν, ενώ το 775 θεωρούν ότι πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα, σε ποσοστό 53% χρησυμοποιούν ξένες γλώσσες στην εργασία τους, ενώ το 455 πιστεύουν ότι βρήκαν καλύτερη θέση εργασίας στη χώρα τους χάρη στις ξένες γλώσσες που γνώριζαν!

  

Ποιος είναι ο πιο πολύγλωσσος άνθρωπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

Ο Ιωάννης Οικονόμου, που εργάζεται ως μεταφραστής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μιλάει 32 γλώσσες. Ο Ιωάννης γεννήθηκε  στο Ηράκλειο  της  Κρήτης. Σπούδασε γλωσσολογία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης  και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές  μεσανατολικών γλωσσών  και πολιτισμών στο πανεπιστήμιο  Columbia των Ηνωμένων  Πολιτειών.

 Πηγή: palso.gr 

 (απόσπασμα  από το θέμα πολυγλωσσία στην Ευρώπη)

Η οικογένεια επηρεάζει την ευφυία των παιδιών

Η κοινή πεποίθηση πως η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου αυξάνει την ευφυΐα των παιδιών και τα βοηθά να αποδίδουν καλύτερα στο σχολείο αμφισβητείται από ψυχολόγους. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι το γεγονός πως ορισμένα παιδιά που επιδεικνύουν μεγάλο ταλέντο στη μουσική και ταυτόχρονα είναι αριστούχοι μαθητές αποδίδεται στο ευρύτερο μορφωτικό επίπεδο του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.

  Ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Γκλεν Σχέλενμπεργκ από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο, στον Καναδά, υποστήριξαν ύστερα από μελέτη που έκαναν ότι η ικανότητα των παιδιών να προσλαμβάνουν ευκολότερα τις γνώσεις, να αποκτούν κριτική σκέψη και να διευρύνουν τη μνήμη τους οφείλεται στην επίδραση που ασκούν πάνω τους οι γονείς τους.

Εφόσον οι γονείς εξακολουθούν να είναι ανοικτοί στη μάθηση, να έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και να παρασύρουν τα παιδιά τους σε κάθε είδους δραστηριότητα που μπορεί που «ανοίγει» το μυαλό, τότε αυτά θα είναι πολύ πιο δραστήρια στο σχολείο και στις επιδόσεις τους.

Ο δρ Σχέλενμπεργκ και οι συνεργάτες του μελέτησαν μία ομάδα 130 παιδιών ηλικίας 10 έως 12 ετών. Από διάφορα τεστ στα οποία υπέβαλαν τα παιδιά διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κάποιος ισχυρός δεσμός αποκλειστικά ανάμεσα στην εκμάθηση μουσικών οργάνων και στην ευφυΐα.

Τα μουσικά μαθήματα, όπως διαπίστωσαν, μπορούσαν σε κάποιον βαθμό να καλλιεργούν ορισμένες δεξιότητες, όμως δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν τον ρόλο που διαδραματίζουν άλλοι παράγοντες στην ευρύτητα του πνεύματος των παιδιών.

 Ορισμένοι ειδικοί σχολίασαν τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής λέγοντας πως τα μαθήματα μουσικής δεν είναι άχρηστα και εφόσον γεμίζουν ικανοποίηση κάποια παιδιά, αυτά θα πρέπει για πολλούς λόγους να τα παρακολουθούν.

πηγή: tanea.gr

Μπαμπινιώτης: «Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ...
ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε
ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας.
Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:
«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό…
μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της»

Οδυσσέας Ελύτης

Από το Άξιον Εστί:
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ’ εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστος Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..

Πηγή:www.awakengr.com

Διαβάστε την έκθεση του Έλληνα μαθητή που βγήκε πρώτος σε παγκόσμιο διαγωνισμό!

Ο Μάριος αναδείχθηκε ανάμεσα σε παραπάνω από ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο και εμείς δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο υπερήφανοι για εκείνον.


Ο 14χρονος μαθητής Γυμνασίου, Μάριος Χατζηδήμου, είναι ο νικητής του διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (UPU). Το θέμα της έκθεσης ήταν Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες και όπως αναφέρει η κριτική επιτροπή, η δημιουργική και προσωπική γραφή του μαθητή, όπως και οι Ολυμπιακές αξίες που αναφέρει, ήταν αυτό που τους κέρδισε, διαβάζουμε στο alexiptoto.

Ο Μάριος αναδείχθηκε ανάμεσα σε παραπάνω από ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο και εμείς δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο υπερήφανοι για εκείνον.

Διαβάστε παρακάτω την έκθεση του 14χρονου μαθητή που συγκίνησε τη διεθνή επιτροπή:

Κύριο Ρότζερ Φέντερερ,Tennis sport club of Bussel, Switzerland.

Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ, Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ’ έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σ’ ευχαριστήσω… να σ’ ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!

Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα, χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο άθλημα.

Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα…

Συνέχιζα και ονειρευόμουνα… Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκ σφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776 π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας, καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν’ αγωνισθούν τον «καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική ατμόσφαιρα!

Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν, όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν’ αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα, τον Θεαγένη.

Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα, λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η συνεργασία, μέσ’ από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή…
…Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης, όταν σε πλησίασα ντροπαλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα:

- Πως νιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;

- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ’ το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν’ αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν’ αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν’ αγωνίζομαι και να νικώ!

- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι, εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι. Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων. Μιλήσαμε για το περίφημο Ευ αγωνίζεσθαι, αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη, δυσκολεύονται από λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών, θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.

Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ’ αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες.

Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα απ’ την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν’ αγωνίζεσαι, να νικάς και ν’ αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ’ ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε… Στην αρχαία Ολυμπία, στην Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού. Στην πανέμορφη και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ’ «έχει στο κατάρτι της βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!

Με αγάπη και θαυμασμό,

Μάριος Α. Χατζηδήμου

DO YOU WANT TO LEARN IN A FAST WAY?

ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΞΕNΗ ΓΛΩΣΣΑ!

HELLO CHILDREN...

Ποιος Είναι (Αληθινά) Μορφωμένος;

Όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης να δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων.
Τι είπε;

"Η μόρφωση είναι θέμα συμπεριφοράς. Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους; Αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχονται από αυτές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς, καλοπροαίρετα. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους. Και αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους».

Όλοι εμείς που περνάμε τη ζωή μας διδάσκοντας εφήβους, θα είμαστε ευτυχείς, εάν η στάση μας, κυρίως μέσα από το προσωπικό μας παράδειγμα ζωής, καταφέρει να προσφέρει στους μαθητές μας κάποιο... ψίχουλο από τα πιο πάνω...

Πηγή:  michalisamoiradakis.blogspot.gr/

Bραβευμένα Ελληνόπουλα φεύγουν για τα ξένα

Η οικονομική κρίση και η έλλειψη δουλειών και προοπτικής ωθούν πολλούς νέους να πάρουν την απόφαση και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Μερικοί φεύγουν και πάνε να σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί δεν μπόρεσαν να μπουν στα εγχώρια πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Όμως, ελάχιστοι είναι οι αριστούχοι έφηβοι που μπορούν να επιλέξουν όποια σχολή θέλουν στην Ελλάδα και αποτολμούν αυτό το βήμα από την αρχή των πανεπιστημιακών σπουδών τους αντί αργότερα, συνήθως για μεταπτυχιακές σπουδές. Τι μας έπιασε και ξεκινήσαμε το σημερινό ποστ με αυτό το θέμα; Ο λόγος είναι ένας αριστούχος μαθητής από το Αρσάκειο Θεσσαλονίκης ονόματι Περικλής  Οκαλίδης  που πριν από λίγες μέρες απέσπασε το αργυρό μετάλλιο στην 7η Ολυμπιάδα Αστροφυσικής.
Η 7η Ολυμπιάδα Αστροφυσικής διοργανώθηκε φέτος στον Βόλο με τη συμμετοχή 180 μαθητών από 36 χώρες.

Πρόκειται για την υψηλότερη διάκριση που κατακτά η Ελλάδα για δεύτερη φορά στην ιστορία των Ολυμπιάδων Αστροφυσικής. Εκτός από τον Οκαλίδη, τέσσερις ακόμη Έλληνες μαθητές κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο. Ο Νίκος Καραμπίτσος, ο Νίκος Κουκοφίλιππας και ο Νίκος Κουκουλεκίδης από την Αθήνα και η Κρινιώ Μαρούδα από τα Λεχαινά. Επανέρχομαι στον Οκαλίδη γιατί, όπως πληροφορούμαι, ενώ θα μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή στην Ελλάδα λόγω της υψηλής βαθμολογίας που πήρε στις πανελλαδικές εξετάσεις, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό.

Πιο συγκεκριμένα θα πάει να σπουδάσει αστροφυσική στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, σύμφωνα με συγγενικό του πρόσωπο. Μια χώρα μπορεί να ανακάμψει μετά από μια περίοδο παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης. Όμως, δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς μεσομακροπρόθεσμα αν μαζί με τους οικονομικούς πόρους χάσει και τους ανθρώπινους.
   
           πηγή:              
spitikomas.blogspot.gr
           

Γρηγόρης Αυξεντίου τιμή και δόξα στον αετό του Μαχαιριά

ΚΑΙ  ΕΠΕΙΔΗ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΣΤΗΝ ΟΔΟ,  ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ  ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ...

Περιβεβλημένος με την ατίμητη αλουργίδα του ήρωα του έθνους, προβάλλει μέσα απο τον έξοχο ηθικά πατριωτικό αγώνα του κυπριακού ελληνισμού της ΕΟΚΑ (Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών)  ο Γρηγόρης Αυξεντίου. 

Με ανένδοτο πατριωτικό ήθος και φρόνημα υψηλό, έδωσε έναν πολυεπίπεδο αγώνα για την κυπριακή ανεξαρτησία, εναντίον της αγγλικής κατοχής, για να πέσει ηρωϊκά μαχόμενος στο κρηφύγετό του στις 3 Μαρτίου του 1957. Η ανυποχώρητη αγωνιστικότητά του, η απαράσαλευτη πίστη του στην υπόθεση της κυπριακής ανεξαρτησίας, ενέπνευσαν πολλούς νέους  και κραταίωσαν το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού για την ελευθερία του. 

Για τούτο και αποτέλεσε ηθικό ίνδαλμα της κυπριακής νεολαίας ο Γρηγόρης Αυξεντίου και η ηθικά ευγενής και μαρτυρική φυσιογνωμία του, θα αποτελεί ένα απο τα μείζονα ιστορικά ορόσημα του κυπριακού ελληνισμού.  Ο απαράμιλλος Γρηγόρης Αυξεντίου, μυημένος στα μυστικά του αντάρτικου και της στρατιωτικής τέχνης, στην κυριολεξία πύργωσε με την πολυμερή στρατιωτική παρουσία του τον αγώνα, δίπλα στον έξοχο αρχηγό της ΕΟΚΑ Γρίβα Διγενή – για τούτο και εχρίσθη απο τον Γρίβα υπαρχηγός – και είχε στην κυριολεξία ταπεινώσει τις αγγλικές περιπόλους, που παντί σθένει επιχειρούσαν να τον συλλάβουν, προβαίνοντας άλλωστε και στην επικήρυξή του. Πάραυτα έπεσε προδοτικά όταν κατεδόθη στο κρησφύγετό του και οι Άγγλοι αφού τον περικύκλωσαν τον έκαψαν ζωντανό.  

Ο θάνατός του έλαβε χώρα δίπλα στο ιστορικό μοναστήρι του Μαχαιρά, για τούτο και του απεδόθη απο την λαϊκή συνείδηση το προσωνύμιο «Ο αετός του Μαχαιρά». Ο αλησμόνητος Κύπριος αγωνιστής είδε το φως της ζωής στις 22 Φεβρουαρίου του 1928. Γονείς του ήταν ο Πιερής και η Αντωνία Αυξεντίου, ενώ είχε και μια αδελφή την Χρυστάλα Αυξεντίου. Γενέτειρά του ήταν το χωριό Λύση, που βρίσκεται μεταξύ της Λευκωσίας και της Αμμοχώστου. Αποπεράτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο της Αμμοχώστου. Κατόπιν ήλθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει στην στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων.Ωστόσο απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις. Εντάχθηκε όμως στον ελληνικό στρατό και εκπαιδεύθηκε στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ μελετούσε συνάμα προκειμένου να δώσει εξετάσεις στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Με το πέρας της εκπαίδευσής του στην Σχολή Εφέδρων, μετετέθη για μικρό χρονικό διάστημα στα Βουλγαρικά σύνορα, για να επιστρέψει λίγο αργότερα το 1952 στην Κύπρο.

Προσανατολίζεται επαγγελματικά δίπλα στον πατέρα του και λίγο αργότερα θα αρραβωνιαστεί. Όμως την ώρα που ο νεαρός Αυξεντίου βγαίνει στην βιοπάλη μαίνεται δίπλα του ο εθνοαπελευθερωτικός αγώνας 1955-59 των Κυπρίων αγωνιστών. Με οικογενειακές καταβολές που είχαν έντονες αναφορές στον πατριωτικό αγώνα της Κύπρου, ο νεαρός Αυξεντίου δεν θα αργήσει να ενταχθεί στις γραμμές του. Και στις 20 Ιανουαρίου του 1955 πραγματοποιεί την πρώτη του επαφή με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γρίβα Διγενή. Συνδετικός κρίκος για την επαφή με τον ηγέτη του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα, είναι ο εξάδελφος του Αυξεντίου και πρωτεργάτης της ΕΟΚΑ απο την Λύση, Γρηγόρης Γρηγοράς, που έφερε το ψευδώνυμο «Νταβέλης». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου έδωσε όρκο τιμής στον Γρίβα και εντάχθηκε αμέσως στις επάλξεις του αγώνα.  Προκειμένου μάλιστα να κρατηθούν και οι συνωμοτικοί κανόνες ασφαλείας, του απεδόθηκαν απο την οργάνωση τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Άρης», «Ζώτος», «Ανταίος». Στρατευμένος με πάθος και απαράμιλλο θάρρος ο κύπριος αγωνιστής, με τα ηρωϊκά κατορθώματά του και τις στρατιωτικές του επιτυχίες εναντίον των Άγγλων, σύντομα αναγορεύτηκε σε κυρίαρχη μορφή της αντίστασης. Για τούτο και ο Γρίβας Διγενής τον έχρισε υπαρχηγό της ΕΟΚΑ.

Αρχικά ο Αυξεντίου ανέλαβε τομεάρχης στις περιοχές Αμμοχώστου-Βαρωσίων. Η πλατιά στρατιωτική δράση όμως του κύπριου αγωνιστή, γρήγορα περιήλθε στην αντίληψη των Άγγλων, που προσπαθούσαν να αναχαιτήσουν την άμυνα των Κυπρίων. Στις αρχές Απριλίου του 1955 οι αγγλικές αρχές αναζητούσαν επιμόνως τον Αυξεντίου για τη στρατιωτική του δράση. Αναγκάσθηκε έτσι για να αποσβέσει τα ίχνη του να καταφύγει στην Κηρύνεια, στην οποία διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ έως και τον Σπετέμβρη του 1955. Ενώ αργότερα θα αναλάβει μέχρι και τον θανάτό του την διοίκηση της οργάνωσης στην περιοχή της Πιτσιλιάς. Παρόλες τις προσπάθειες όμως που κατέβαλαν οι Άγγλοι για να συλλάβουν τον ηρωϊκό Ζήδρο, ποτε δεν τα κατάφερναν. Ατρόμητος και γενναίος, πάντα έβρισκε τον τρόπο να διαφύγει και να ταπεινώσεις τις αγγλικέ αρχές. Και όταν ακόμα κάποτε ήλθε κατά πρόσωπο μαζί τους στο Μοναστήριο του Μαχαιρά, ο Κύπριος αγωνιστής με ψυχραιμία και ευρηματικότητα, μεταμφιέστηκε σε καλόγηρο και διέφυγε αθόρυβα χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Ενώ μεσούντος του αγώνα ο Γρηγόρης Αυξεντίου στις 10 Ιουνίου του 1955 παντρεύτηκε κρυφά την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου. Ο μαρτυρικός αγωνιστής προκειμένου να δυσχεραίνει τον διωγμό του απο τους άγγλους, χρησιμοποιούσε  διάφορα κρησφύγετα. 

Ενα απο τα κεντρικά σημεία απόκρυψής του ήταν το κρησφύγετο στην καρδιά του Παλαιοχωρίου, παραπλεύρως της Παναγίας της Χρυσοπαντάνασσας, στο υπόγειο της οικίας των Ανδρέα και Μαρίτσας Καραολή. Το κρησφύγετο αυτό είχε κατασκευαστεί με οδηγία του ίδιου του Αυξεντίου, κατόπιν υπόδειξης του αρχηγού της ΕΟΚΑ Γρίβα Διγενή, προκειμένου μαζί με τα κρησφύγετα που υπήρχαν στα βουνά, να υπάρχουν ορισμένα και σε πόλεις, που θα διευκόλυναν την διαφυγή των Κυπρίων αγωνιστών σε ενδεχόμενη καταδίωξη. Και την κατασκευή του είχαν αναλάβει οι αντάρτες αγωνιστές της ΕΟΚΑ Λεωνίδας Στεφανίδης, Γιώργος Μάτσης και Αντώνης Παπαδόπουλος, σε συνεργασία με τον άλλο επίσης εθνομάρτυρα Ανδρέα Καραολή και την τεχνική συνδρομή του Μηχανικού Σπύρου Μιχαηλίδη. Πάραυτα η ψυχή του αγώνα της κυπριακής ανεξαρτησίας, θα πέσει με προδοτικό τρόπο. Στις 3 Μαρτίου του 1957 αφότου προηγήθηκε η προδοσία, οι Άγγλοι ενημέρωθηκαν για το κρησφύγετο του Αυξεντίου στο Μαχαιρά. Γρήγορα έζωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα το κρησφύγετο.Διεξήχθη μια πολύωρη μάχη στην οποία ο απαράμιλλος ήρωας μαζι με τους συντρόφους του σκότωσαν πολλούς Άγγλους. Όμως αργότερα οι τελευταίοι έλουσαν στην κυριολεξία με βενζίνη το κρησφύγετο και έκαψαν ζωνταντό το μεγάλο μάρτυρα της κυπριακής ανεξαρτησίας. 

Οι Άγγλοι πρό του διαφαινόμενου κινδύνου να εκσπάσουν μεγάλες διαδηλώσεις, έθαψαν το καμένο σώμα του μάρτυρα την επόμενη μέρα, στις στρατιωτικές φυλακές της Λευκωσίας, στο σημείο που είναι γνωστό ως «τα φυλακισμένα μνήματα». Ο μαρτυρικός θάνατος του αλησμόνητου κύπριου εθνομάρτυρα, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινότητα ως ένα ιερό σύμβολο των αγωνιζομένων λαών για την εθνική τους ανεξαρτησία. Η αυτοθυσία του Αυξεντίου ενέπνευσε πολλούς έλληνες και ξένους ποιητές για να τιμήσουν με τα τραγούδια τους την ιερή του μνήμη. Ξεχωριστή θέση στα ποιήματα κατέχει ο αποχαιρετισμός του Ιωάννη Ρίτσου, που συνιστά έναν διαχρονικό ύμνο στην κύπριακή ελευθερία.Αλλά και πλήθος μαζικών φορέων και πολιτιστικών σωματείων με ποικίλους τρόπους, τίμησαν την μνήμη του κύπριου αγωνιστή. Σ΄αυτά τα πλαίσια ο Σύλλογος Κυπρίων Νομού Ξάνθης απο κοινού με τον Δήμο Βιστωνίδος, αλλά και την αρωγή του Συμβουλίου Ιστορικής Μνήμης αγώνα ΕΟΚΑ 1955-59, δημιούργησαν το Κέντρο Ανάδειξης της Λαογραφικής και Ιστορικής Ενότητας Θράκης-Κύπρου φέρον το όνομα «Γρηγόρης Αυξεντίου». 

Το Κέντρο ευρίσκεται λίγα χιλιόμετρα δίπλα στην Ξάνθη στον μετονομασθέντα οικισμό «Νέου Κατραμίου» σε «Γρηγόρης Αυξεντίου», πρός τιμήν του μεγάλου κύπριου εθνομάρτυρα, με προηγούμενο αίτημα των κατοίκων του το 1960, που ήραν την καταγωγή τους στους δημιουργούς πρόσφυγες του συνοικισμού το 1924. Ο αοίδιμος εθνομάρτυρας Γρηγόρης Αυξεντίου, αταλάντευτα προσηλωμένος στις ακατάλυτες αξίες της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας των Ελλήνων, έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος, αποτελώντας διαχρονικό σύμβολο του κυπριακού ελληνισμού. Ήδη έχει περάσει στην φαντασμαγορία της ιστορίας και η ιερή μνήμη του θα πρέπει να μας εμπνέει, να μας εμψυχώνει και να μας καθοδηγεί αείποτε, στους αγώνες για την ελευθερία των Ελλήνων. Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί και στην εφημερίδα "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ" του Πύργου.

Πηγή: www.politikanet.gr
Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, 

Γιατί διαβάζουμε κλασικά παραμύθια στα παιδιά;

Γνωρίζουμε ότι η μεγαλύτερη ανάγκη των ανθρώπων και το δυσκολότερο κατόρθωμα είναι να ανακαλύψουν το νόημα της ζωής. Κανείς δεν κατανοεί το νόημα της ζωής του ξαφνικά. Η σοφία δομείται βήμα-βήμα και μέσα από τις εμπειρίες μας στον κόσμο. Κατά συνέπεια, δε μπορούμε να περιμένουμε το μυαλό των παιδιών μας, να λειτουργεί όπως το δικό μας, ούτε να θέλουμε να δεχτούν αυτά που τους υπαγορεύουμε από τις εμπειρίες μας ως δεδομένα, γιατί και αυτά έχουν την ανάγκη να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία προς την ώριμη κατανόηση του εαυτού τους και του κόσμου. 
Μπορούμε όμως να τα βοηθήσουμε να βρουν το νόημα της δικής τους ζωής
Το παραμύθι και οι λαϊκές ιστορίες αναπτύσσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών, δηλαδή την ικανότητα κατανόησης των ψυχικών καταστάσεων και των ψυχικών δοκιμασιών που περιγράφουν. Το παραμύθι, επειδή είναι ένας κόσμος φανταστικός, δημιουργεί το περιθώριο στα παιδιά να αφεθούν σε κομμάτια του ψυχισμού τους που έξω από το παραμύθι μπορεί να φαντάζουν απειλητικά ή απίθανα. Για παράδειγμα, το τέρας του εκάστοτε παραμυθιού μπορεί να είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο ένα θυμωμένο παιδί να ταυτιστεί για να εκτονώσει το θυμό του. Εξίσου, μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το χαρακτήρα για να προβάλει επάνω του τα στοιχεία κάποιου προσώπου απ’ την πραγματική του ζωή, προσώπου που εμφανίζεται στο παιδί ως απειλητικό.

Μέσα από το παραμύθι και τη φαντασία, λοιπόν, δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να παλέψει με το τέρας και να το νικήσει, κάτι που δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει στην καθημερινότητά του. Δεν είναι δε τυχαίο που στη φαντασία καταφεύγουν εντονότερα παιδιά με δυσκολία να βάλουν τα συναισθήματά τους ξεκάθαρα σε λέξεις, είτε γιατί έχουν λεκτικές δυσκολίες, είτε γιατί θα τους ήταν συναισθηματικά δύσκολο να μιλήσουν με ειλικρίνεια για το πώς αισθάνονται. Το παιδί μπορεί να είναι και να κάνει ότι θέλει μέσα σε ένα παραμύθι, αλλά, το κυριότερο να συνδεθεί και να παίξει με τον αφηγητή του!

Το παιδί χρειάζεται να μάθει να αντιμετωπίζει αυτό τον πολύπλοκο κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Εδώ, σε αυτό το σημείο, τα παραμύθια μπορούν να του δώσουν ιδέες για το πώς να το κάνει αυτό, χωρίς να έχουν τη φόρτιση των λόγων που έρχονται από τους γονείς και ακούγονται με τη μορφή κατήχησης. Για παράδειγμα, δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν ότι οι άνθρωποι είναι έμφυτα καλοί διότι τα παιδιά ξέρουν ότι τα ίδια δεν είναι πάντοτε καλά κι ότι συχνά, ακόμη και όταν είναι καλά, θα προτιμούσαν να μην είναι. Αυτό λοιπόν αντιφάσκει με όσα λένε οι γονείς και επομένως κάνει το παιδί να βλέπει τον εαυτό του σαν τέρας. Στα περισσότερα παραμύθια το κακό δε στερείται ελκυστικών στοιχείων.

Για παράδειγμα, το κακό συχνά συμβολίζεται από το δράκο ή το δυνατό γίγαντα, τη δύναμη της μάγισσας ή την πανούργα βασίλισσα. Μάλιστα πολλές φορές προσωρινά υπερισχύει, όπως οι μοχθηρές αδερφές της σταχτοπούτας. Υπάρχει όμως η πεποίθηση ότι με το να κάνεις κακό δεν κερδίζεις και γι΄ αυτό ο κακός βγαίνει πάντα χαμένος.

Με απλά λόγια, το παραμύθι παίρνει πολύ σοβαρά τα άγχη και διλήμματα του παιδιού και απευθύνεται άμεσα σε αυτά. Για παράδειγμα θέτουν το πρόβλημα επιθυμίας για αιώνια ζωή, τελειώνοντας μερικές φορές ως εξής:

Αν δε πέθαναν, ζουν ακόμα

ή κλείνουν με τη φράση:

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Δεν ξεγελούν, έτσι, το παιδί ότι η αιώνια ζωή είναι δυνατή αλλά υποδεικνύουν ότι ο μόνος τρόπος να ανακουφιστούμε από τον πόνο στη γη είναι η δημιουργία ενός ικανοποιητικού δεσμού με κάποιον άλλο. Αυτός ο δεσμός μπορεί να νικήσει το φόβο του θανάτου. Επιπλέον μεταδίδεται το μήνυμα ότι αυτό το τέλος δεν είναι εφικτό, αν μείνει αιωνίως προσκολλημένο στη μητέρα του, παρ’ όλη την επιθυμία του για κάτι τέτοιο.

Η δομή των παραμυθιών δίνει στο παιδί υλικό με εικόνες που προσφέρουν νέες διαστάσεις στη φαντασία του, τις οποίες στην πραγματικότητα θα ήταν δύσκολο να ανακαλύψει μόνο του. Με αυτές τις εικόνες το παιδί μπορεί να ονειροπολήσει και να προσανατολιστεί καλύτερα στη ζωή του. Επιπλέον, τα παραμύθια προσπαθούν να μεταδώσουν με ποικίλους τρόπους το εξής μήνυμα: ο αγώνας εναντίων σοβαρών δυσκολιών στη ζωή είναι αναπόφευκτος, καθώς είναι ουσιαστικό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, όμως αν κανείς δε λιγοψυχήσει, τότε καταφέρνει να νικήσει όλα τα εμπόδια και στέφεται νικητής. Για παράδειγμα, στο «ο Τζακ και η φασολιά», ο Τζακ κλέβει το θησαυρό του γίγαντα και με αυτό τον τρόπο δίνει στο παιδί την ελπίδα ότι ακόμη και ο πιο ταπεινός μπορεί να πετύχει στη ζωή. Άλλωστε σε τι χρησιμεύει να γίνει κανείς κακός, όταν νοιώθει τόσο ασήμαντος που φοβάται ότι δε θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του;

Τέλος, ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει ένα παιδάκι μόνο του, και αυτό το απογοητεύει τόσο πολύ που μπορεί να παραιτηθεί απελπισμένο. Το παραμύθι όμως αποτρέπει κάτι τέτοιο, εφόσον δίνει αξία και στο παραμικρό επίτευγμα, δείχνοντας ότι οι πιο θαυμαστές συνέπειες μπορεί να προκύψουν από αυτό. Το να βοηθήσει ένα ζώο ή να βοηθηθεί από αυτό (παπουτσωμένος γάτος), το να μοιραστεί ένα κομμάτι ψωμί με έναν ξένο (η χρυσή χήνα), το να βρει ένα λυχνάρι (ο Αλαντίν και το λυχνάρι), το να δείξει υπομονή και πίστη σε κάτι που φαίνεται απεχθές και δύσκολο (πρίγκιπας βάτραχος), είναι μικρά, ασήμαντα γεγονότα που όμως οδηγούν σε μεγάλα πράγματα!

Έτσι το παραμύθι ενθαρρύνει το παιδί να εμπιστεύεται ότι τα μικρά επιτεύγματά του είναι σημαντικά και ας μην μπορεί να το καταλάβει για την ώρα, ώστε να έχει πίστη στις δυνατότητές του και να μη νιώθει ηττημένο στις απογοητεύσεις.

Το παραμύθι λοιπόν διδάσκει στο παιδί ότι αυτό που χρειάζεται σε αυτό το στάδιο της ανάπτυξής του να ξέρει είναι ότι: το να επιτρέπει στη φαντασίωσή του να το κυριεύει για ένα διάστημα δεν είναι καταστροφικό, αρκεί να μην παραμένει διαρκώς αιχμαλωτισμένο σε αυτήν. Στο τέλος της ιστορίας ο ήρωας επιστρέφει στην πραγματικότητα, η οποία είναι ευτυχισμένη αλλά χωρίς μαγεία…

Δάφνη - Τατιάνα Παπανικολάου
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια 

ΠΗΓΗ: kalosdaskalos.blogspot.gr

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΥΟΝΤΑΣ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ!

Και με έκαναν καλύτερη μητέρα αλλά και… καλύτερο άνθρωπο!
Κυριακή, 09 Ιούνιος 2013 16:15 panagiaalexiotissa.blogspot.gr/

Στο άρθρο της που δημοσιεύθηκε στους New York Times Shouting Is the New Spanking (Οι Φωνές είναι το Νέο Ξύλο) η Amy McCready, οικογενειακή σύμβουλος και ιδρύτρια του συμβουλευτικού site για γονείς Positive Parenting Solution μας εξηγεί ότι σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, οι υστερικές φωνές και τα ουρλιαχτά, έχουν αντικαταστήσει σήμερα το παραδοσιακό «ξύλο, που βγήκε από τον παράδεισο». 

Οι γονείς σύμφωνα με την δόκτορα Μακ Κρίντι ταλαιπωρημένοι και με τα ενοχικά τους σύνδρομα γιγαντωμένα μέσα τους, ψάχνουν να βρουν τον κατάλληλο τρόπο να επιβληθούν στα παιδιά τους. Και ενώ για τους περισσότερους γονείς σήμερα είναι αυτονόητο ότι το ξύλο ανήκει στο παρελθόν ως παιδαγωγική μέθοδος, παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να επιβληθούν στον εαυτό τους κάθε φορά που οι μικροί μπόμπιρες αδυνατούν να πειθαρχήσουν στις υποδείξεις τους. Και καταφεύγουν στις φωνές. Το αποτέλεσμα είναι οι ενοχές να γίνονται ένας φαύλος κύκλος που δεν σταματά ποτέ. Αποτέλεσμα: Το μόνο που πετυχαίνουν οι γονείς με την υψωμένη φωνή είναι να εθίζονται τα παιδιά σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις και φυσικά να συνεχίζουν ανενόχλητα. Αν μάλιστα οι φωνές συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, τότε υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσουν στο παιδί αισθήματα απόρριψης Πριν λοιπόν φωνάξετε ξανά σκεφτείτε ότι τώρα είστε σε θέση να τρομοκρατείτε μία ύπαρξη που αδυνατεί να σας αντιμετωπίσει, αλλά την ίδια στιγμή προετοιμάζετε το μελλοντικό «νευρικό και αγενή» γιο ή κόρη.


1. Όταν σταμάτησα να ουρλιάζω, ένιωσα καλύτερος άνθρωπος
Σταμάτησα να πηγαίνω για ύπνο με έναν κόμπο στο στομάχι, επειδή ένιωθα «η χειρότερη μαμά του κόσμου». Σταμάτησα να ακούω από τα παιδιά μου «είσαι η χειρότερη μαμά του κόσμου». Σταμάτησα να νιώθω ενοχές επειδή ο σύντροφός μου με κοίταζε σα να ήμουν «η χειρότερη μαμά του κόσμου». Και η χειρότερη σύντροφος και η χειρότερη ερωμένη.

2. Τα παιδιά είναι το (μόνο) κοινό που θέλουμε να μας αποδέχεται
Όλες οι μαμάδες κρύβουμε μέσα μας ένα Δόκτωρ Τζέκιλ και έναν Κύριο Χάιντ. Μπροστά στους ξένους κάνουμε τις καλές και τις υπομονετικές, προκειμένου να μην μας κρίνουν αρνητικά και όταν γυρίζουμε σπίτι γινόμαστε αληθινές μέγαιρες. Ωστόσο αυτό, από τη μια μπερδεύει τα παιδιά από την άλλη μπερδεύει εμάς τις ίδιες. Η συνέπεια στην συμπεριφορά δεν είναι μόνο καλό παράδειγμα για τα παιδιά αλλά θετικό και για εμάς τις ίδιες.
3. Τα παιδιά είναι παιδιά, αλλά επίσης είναι και άνθρωποι
Όπως εγώ, έτσι και τα παιδιά, έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες. Κάποιες μέρες είναι αξιαγάπητα, γλυκά και υπάκουα και άλλες είναι στριμμένα, ανόρεχτα και ανυπάκουα. Άλλωστε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, είναι ότι τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν μαθαίνουν. Και έχουν δικαίωμα στο λάθος. Και κανείς δε θέλει να του ουρλιάζουν όταν κάνει λάθος. Εσείς θέλετε;

4. Δεν μπορώ να ελέγχω πάντα τις πράξεις των παιδιών μου, αλλά μπορώ πάντα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.
Αντί κάθε φορά που σκοντάφτω σε ένα lego, να του βάλω τις φωνές, μήπως να πάρω μια βαθιά ανάσα και να του επαναλάβω (για χιλιοστή φορά)….«δεν είπαμε να μαζεύουμε τα παιχνίδια μας;»

5. Τα ουρλιαχτά δεν «πιάνουν»
Θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς. Όταν ζητάτε κάτι με ευγένεια το αποκτάτε πολύ πιο εύκολα. Αντίθετα όταν ζητάτε κάτι με αγένεια, ο απέναντι σας αντιδράει αρνητικά. Επίσης συνήθως μαζί με την υστερία που μας πιάνει αρχίζουμε και κάνουμε πολύπλοκες τις εντολές μας προς τα παιδιά: «βιάσου, πιες το γάλα σου, δέσε τα κορδόνια σου, πάρε το μπουφάν σου, αργήσαμε…» Κανένα παιδί δε μπορεί να αποθηκεύσει τόσες εντολές. Και να τις ακολουθήσει βέβαια

6. Όταν σταματήσεις να φωνάζεις μπορεί να σου συμβούν υπέροχα πράγματα
Όταν είσαι ήρεμος απολαμβάνεις σαφώς πιο έντονα τις όμορφες στιγμές. Ακόμη και το «μαμά σ’ αγαπώ» παίρνει μια άλλη διάσταση τότε. Θυμηθείτε τις στιγμές που βάζετε τα παιδιά για ύπνο. Αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές της ημέρας και οι στιγμές που τα παιδιά μπορούν να μοιραστούν μαζί μας τα πιο όμορφα συναισθήματα. Ξέρετε γιατί; Διότι τότε δεν ουρλιάζουμε.

7. Κάποιες φορές το να σταματήσεις να φωνάζεις είναι μια πρόκληση, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.

8. Πολύ συχνά το πρόβλημα βρίσκεται σε εμένα και όχι στα παιδιά μου
Είναι μια αλήθεια που συχνά οι μαμάδες τη βιώνουν και ως ενοχή: Φωνάζω στα παιδιά, γιατί είχα στρες στη δουλειά, γιατί «περιμένω περίοδο», ή γιατί με σύγχυσε ένας οδηγός στο δρόμο. Φταίει κάποιος άλλος και την πληρώνει κάποιος άλλος. Πόσο άδικο είναι αυτό;

9. Όταν φροντίζω τον εαυτό μου με βοηθάει να μη φωνάζω
Όταν νιώθετε απίστευτα χαλαρωμένη από τη γιόγκα, όταν έχετε μόλις βγει από ένα ζεστό μπάνιο, όταν έχετε γυρίσει μόλις από το κομμωτήριο, ή από μια έξοδο με τις φίλες σας, έχετε προσέξει πως δεν έχετε όρεξη για φωνές; Απόλυτα φυσιολογικό. Όταν φροντίζετε μόνο τους άλλους και αφοσιώνεστε σε αυτούς ψυχή και σώμα, είναι φυσικό να έχετε νεύρα και κάποιες φορές να ξεσπάτε άσχημα. Όταν φροντίζετε και τον εαυτό σας είναι φυσικό να νιώθετε πιο ήρεμη, πιο χαλαρή και πιο αξιαγάπητη. Τα παιδιά σας θα συμφωνήσουν σ’ αυτό.

10. Όταν δε φωνάζω νιώθω υπέροχη

Εκτός από πιο ήρεμη, πιο αξιαγάπητη και πιο χαλαρή, νιώθω και πιο λαμπερή. Πηγαίνω για ύπνο χωρίς ενοχές και ξυπνάω πιο χαρούμενη. Νιώθω πιο όμορφη και πιο καλή. Και τα παιδιά μου το βλέπουν. Και μ’ αγαπούν γι’ αυτό!

Πηγή: agioritikovima.gr

"Ανήκω σε μια χώρα μικρή" Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, Δεκέμβριο 1963

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι  στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα  τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς  τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς         παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα  δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε  τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος  ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι  παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο  πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε  νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦκόσµου.Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. 
 Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας  του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν  µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή.Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα  σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε  νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση         γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα  λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω  πὼς   τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου  ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο  καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν  ποίηση.

Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της  στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν  τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.Παρατήρησαν,  τὸν  περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν  πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς  σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν   πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα  καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη.  Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ   ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει   πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη  φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. 

Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης  καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. 
Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη  τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων  τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς.

 Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει  πάντα τὴ συνήθεια,  αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οι γλῶσσες,  οἱ γλώσσες , οι λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης   καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός  νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς  ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου  ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους  τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε  τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.Ὅταν στὸ δρόµο τῆς  Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι  αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή   του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος.

 Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη  χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων

Μιλάτε λιγότερο
Μια μέρα πριν αρχίσει το σχολείο, άκουσα δύο καθηγήτριες να συζητούν για τον καλύτερο τρόπο να ξεκινήσουν τη σχολική χρονιά. Ακούγοντας τα σχέδια της πρώτης κατάλαβα πως θα περνούσε τις δύο πρώτες μέρες του έτους εξηγώντας τους κανόνες της τάξης και τις επιπτώσεις από την παραβίασή τους.

«Εγώ θα αφιερώσω τέσσερα λεπτά στην επεξήγηση των κανόνων» είπε η άλλη «και μετά θα ξεκινήσω κατευθείαν το μάθημα».

Τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν εξέτασα και τις δύο τάξεις, ανακάλυψα ότι η καθηγήτρια που μίλησε λιγότερο και ξεκίνησε αμέσως τη διδασκαλία είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στην πειθάρχηση των μαθητών. Ενθάρρυνε συνεχώς τη θετική συμπεριφορά με θετικά αποτελέσματα και επέβαλλε στην αρνητική, τις αρνητικές της επιπτώσεις. Οι μαθητές της έμαθαν ποια ήταν η πρέπουσα συμπεριφορά μέσα από τις πράξεις της.


Η πρώτη καθηγήτρια δεν επέμενε και τόσο στην επιβολή των επιπτώσεων. Μιλούσε και μιλούσε και οι μαθητές της έμαθαν πολύ γρήγορα πως όταν έκαναν κάτι κακό η μοναδική τους τιμωρία ήταν άλλος ένας μακροσκελής λόγος. 

Μετά από αυτό συνειδητοποίησα πως στις μέρες και στην ηλικία μας μιλάμε υπερβολικά στα παιδιά μας. Τους δίνουμε τόσες πολλές εξηγήσεις οι οποίες αντί να τα βοηθούν να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο, τα μπερδεύουν και τα κάνουν ανασφαλή. Ακούμε συχνά τους γονείς να λένε: «Σου είπα χίλιες φορές να μην τσακώνεσαι αλλά δεν ακούς!» ή «Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην υπερβάλλεις». Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα.

Τα παιδιά νιώθουν ασφαλή με την παρουσία ενός δασκάλου ή γονιού που αναλαμβάνει τις ευθύνες του και εφαρμόζει ανελλιπώς τους κανόνες του σπιτιού ή της τάξης. Μερικοί από εμάς είμαστε πιο επίμονοι από άλλους, από τη φύση μας. Οι υπόλοιποι θα μπορούσαμε να εξασκηθούμε με μικρά πράγματα στην αρχή και με μεγαλύτερα στη συνέχεια. Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε να είμαστε επίμονοι με τις πράξεις μας και να θυμόμαστε πάντα πως μια πράξη φωνάζει πιο δυνατά από χίλιες λέξεις.

πηγή chabad.gr

Ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση των παιδιών

Είναι πολύ σημαντικό για κάθε άνθρωπο να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του, το σώμα του, και το μυαλό του. Με άλλα λόγια, είναι σημαντική για όλους μας η αίσθηση της προσωπικής μας άξιας, της ατομικής μας αυτοπεποίθησης.

Αυτοπεποίθηση είναι η σιγουριά που αισθανόμαστε για τον εαυτό μας και τις ικανότητες μας. Επίσης είναι η αίσθηση ασφάλειας ότι οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς και γενικότερα ορισμένοι άνθρωποι πάνω στη γη μας αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε.

Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του κάθε παιδιού παίζουν οι γονείς. Από την πρώτη κιόλας μέρα που θα γεννηθεί ένας άνθρωπος εξαρτάται απόλυτα από τους γονείς του. Με το να ανταποκρινόμαστε ως γονείς στο κάλεσμα του μωρού μας για τροφή, αλλαγή πάνας, αγκαλιά και τρυφερότητα μαθαίνουμε στο παιδί μας, πως χτίζεται η εμπιστοσύνη απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Αργότερα, και καθώς ένα παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται σωματικά αλλά και πνευματικά, οι ανάγκες του αλλάζουν, διαφοροποιούνται και μαζί με αυτές και οι τρόποι αλλά και τα μέσα που ανταποκρίνονται οι γονείς. Η ενδυνάμωση της αίσθησης της αυτοπεποίθησης του παιδιού γίνεται μια ανάγκη εκφρασμένη πιο ξεκάθαρα, όσο αυτό επιδιώκει προσωπικές και κοινωνικές επαφές και η επιθυμία για την αποδοχή του από τους άλλους παίρνει έναν ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτήρα.

Για τους γονείς όμως, υπάρχει ένας τρόπος να υποστηρίζουμε το χτίσιμο της αυτοπεποίθησης των παιδιών μας ο οποίος παραμένει διαχρονικά σταθερός και είναι: Το να δείχνουμε την αγάπη μας! Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και με λόγια και με πράξεις. Οι γονείς πρέπει να παίρνουν αγκαλιά τα παιδιά τους, να τα φιλάνε, να τους λένε πόσο τα αγαπούν, πόσο σημαντικά είναι για αυτούς και πόσο περήφανοι είναι για αυτά.

Πρέπει να τα κάνουμε να νιώθουν ασφάλεια , υποστηρίζοντάς τα και δείχνοντας ότι σεβόμαστε τις επιθυμίες τους και τις απόψεις τους αφήνοντας τους περιθώρια να κάνουν πράγματα τα ίδια από μόνα τους, έτσι ώστε να αποκτήσουν δεξιότητες και εμπιστοσύνη στις ικανότητες τους.

Τα μικρά παιδιά συνεχώς ανακαλύπτουν τον κόσμο και στην προσπάθειά τους αυτή έχουν κάποια σκαμπανεβάσματα και κάποιες αποτυχίες. Ο ρόλος του γονέα είναι να τα ενθαρρύνει συνεχώς, ώστε να μην σταματήσουν να προσπαθούν. Θα ήταν καλό επίσης να μην κάνουν οι γονείς πράγματα που μπορεί το ίδιο το παιδί να κάνει μόνο του, γιατί η προσπάθεια μετράει πολλές φορές περισσότερο από το αποτέλεσμα στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης.

Τα μεγαλύτερα παιδάκια, στα οποία είναι περισσότερο ανεπτυγμένο το αίσθημα της ζήλειας, πρέπει να τα βοηθήσουμε να μάθουν να μοιράζονται τα παιχνίδια και τα αντικείμενά τους, να λειτουργούν ομαδικά, να συνεργάζονται και να μην είναι ανταγωνιστικά. Για παράδειγμα, είναι σημαντικό να ξέρει το παιδί ότι η μαμά αγαπά και τα δυο της παιδιά και ότι η δασκάλα αγαπά όλους τους μαθητές της.

Το παιδί πρέπει να είναι και να αισθάνεται ικανό και ελεύθερο να εκφράσει την γνώμη του και στο σπίτι αλλά και στο σχολικό περιβάλλον. Να μην φοβάται να επιλέξει τους φίλους του, τι παιχνίδι θα παίξει και τι μουσική θα ακούσει.

Όλα τα παραπάνω το βοηθούν να αναπτύξει τις δεξιότητες εκείνες, που θα του είναι χρήσιμες, ώστε να σταθεί μόνο του μέσα στον κόσμο και να μάθει να υποστηρίζει τον εαυτό του, να αντιμετωπίσει αποτυχίες και προκλήσεις.

Στηρίζοντας, ακούγοντας και συζητώντας με τα παιδιά μας τα βοηθάμε να ωριμάσουν. Ένα παιδί και αργότερα ένας ενήλικας, που έχει λάβει αγάπη ξέρει και να δώσει αγάπη. Είναι πιο εύκολο γι’ αυτόν να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, να επιλύσει προβλήματα που θα βρεθούν μπροστά του και να χειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Καλό θα είναι να αποφεύγονται οι συγκρίσεις με τα άλλα παιδιά, αδέλφια και φίλους. Το κάθε παιδί έχει δικό του τρόπο διασκέδασης και δικό του τρόπο διαβάσματος.

Ας δώσουμε ερεθίσματα στα παιδιά και ας τα αφήσουμε να κάνουν λάθη, γιατί θα μάθουν από αυτά.

Τέλος, η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης ενός παιδιού είναι λεπτό ζήτημα. Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι σίγουρα για τον εαυτό τους, και να μπορούν να προσφέρουν σε άλλους, που έχουν ανάγκη, βοήθεια, υποστήριξη κ αγάπη μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.

ΤΡΟΠΟΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ

-Να λέμε πόσο το αγαπάμε και πόσο σημαντικό είναι στη ζωή μας.

-Να τον επαινούμε και το επιβραβεύουμε μετά από θετική συμπεριφορά .

- Να εκδηλώνουμε την αγάπη μας με αγκαλιές φιλιά και χάδια.

-Να αισθάνονται οι ίδιοι οι γονείς εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, στις αξίες τους .

-Να αποδοκιμάζουμε τις άσχημες πράξεις και όχι το ίδιο το παιδί, π.χ. «το να μουτζουρώσεις τον τοίχο είναι κουτό».

-Να μην το κοροϊδεύουμε ποτέ για τον τρόπο που μιλάει, για αυτά που νιώθει και για τις μικρές γκάφες που είναι πιθανόν να κάνει.

-Να ακούμε και να συζητάμε τους φόβους τους και τις ανησυχίες τους.

-Να μην τα συγκρίνουμε με άλλα παιδιά.

-Να τα βοηθήσουμε να αγαπήσουν και τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους.

-Όταν κάνουν λάθη δεν είναι κακό, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.

 ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ

-Ξέρει ότι το αγαπούν.

-Σκέφτεται θετικά το μέλλον και ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης.

-Αναλαμβάνει μόνο του ευθύνες και υποχρεώσεις (ταΐζει το σκύλο).

-Δε φοβάται να σηκώσει το χέρι στην τάξη.

-Νιώθει αυτόνομο.

-Ξέρει να επιλέγει τι του αρέσει και υποστηρίζει τις επιλογές του.

-Μετά από μια αποτυχία δεν τα παρατάει και ξαναπροσπαθεί. 

πηγή:kalosdaskalos.blogspot.gr

Ο περίφημος λόγος του καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα Στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Ο Ξενοφών Ζολώτας ως πρέσβης της της ελληνικής γλώσσας εκφώνησε ενώπιον του ΔΝΤ ένα λόγο στα ελληνικά χρησιμοποιώντας την αγγλική, προκαλώντας παγκόσμια αίσθηση

Έκπληξη προκάλεσε ο Ξενοφών Ζολώτας, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας, από τον απροσδόκητο λόγο του στις 26 Σεπτεμβρίου 1957, ενώπιον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σε μία από τις πιο ουσιαστικές του ενέργειες για την προβολή της ελληνικής γλώσσας. Ο εκλιπών, μίλησε ελληνικά και τον κατάλαβαν όλοι γιατί χρησιμοποίησε ατόφια την αγγλική γλώσσα! Επακολούθησε ανυπόκριτος ενθουσιασμός και χειροκροτήματα από όρθιους τους συνέδρους. Την επομένη είχαν πρωτοσέλιδο το λόγο του οι "New York Times" και η "Washington Post", περνώντας σε όλο τον κόσμο το μήνυμα, ότι η ελληνική γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Μάλιστα, τόση ήταν η εντύπωση, που προκάλεσε η πρώτη αυτή ομιλία στα αγγλικά, ώστε ο τότε Πρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας, Γιουτζίν Μπλάκ, τον παρακάλεσε και σε επόμενη ετήσια συνεδρίαση του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας να μιλήσει πάλι αγγλικά, αλλά με ελληνικές λέξεις, κάτι, που επανέλαβε το 1959.

Ο ίδιος ο Ξενοφών Ζολώτας ανέφερε σχετικά: "Βέβαια τη δεύτερη φορά ο λόγος είχε περιεχόμενο ουσιαστικό . Αναφερόταν στην ουσία: για το νομισματικό και οικονομικό πρόβλημα της εποχής". Μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφέρει, ότι

οι πατέρες της αμερικανικής ανεξαρτησίας, ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο 'Ανταμς και άλλοι όταν συνέτασσαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1787, είχαν προτείνει η γλώσσα του νέου κράτους να είναι η ελληνική, προς τιμή της γλώσσας του Έθνους εκείνου, που πρώτο γέννησε τη Δημοκρατία και τη διέδωσε στον κόσμο. Μία ψήφος , όμως ήταν αρκετή για να προκριθεί η αγγλική.

Ο λόγος του 1957

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and syntherized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therepeutic practices as a prophylacis from chaos and catastrophe.

In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and the gastronomic symposia.